|
⇤ ← Revision 1 as of 2005-10-30 22:01:03
Size: 35
Comment:
|
Size: 9721
Comment:
|
| Deletions are marked like this. | Additions are marked like this. |
| Line 1: | Line 1: |
| Omschrijf PetitieReprorecht hier. | Petitie tegen repro-heffingen, tegen kopieer beveiligingen en voor een normale behandeling van content industrie klanten. ====================================================================== Niet minder dan 21 stichtingen zijn in Nederland belast met het innen van vergoedingen voor auteursrecht, naburige rechten, etc. De burger mag vervolgens raden waar de geïnde vergoedingen blijven, want transparantie is ver te zoeken bij de meeste van deze instellingen, welke niet onder de wet openbaarheid van bestuur schijnen te vallen omdat het stichtingen zijn. Binnenkort ook stichting Centraal Justitieel Incasso Bureau? Het innen van de verschillende heffingen gaat gepaard met een grote dosis willekeur. Zo zijn er heffingen op lege media, ongeacht of men er zijn eigen muziek en/of data op zet of dat men er auteursrechtelijk beschermde werken op zet. Zo worden bedrijven aangeslagen voor het in het bezit hebben van een kopieer apparaat, ongeacht hoeveel auteursrechtelijk beschermde werken men daadwerkelijk kopieert. Zo wordt het plaatsen van een televisie of radio in een ontvangsthal of wachtkamer gezien als "openbaarmaking", terwijl het ontvangen signaal al openbaar is en reeds uitzendrechten betaald zijn. Ook wanneer er CDs of video's worden afgespeeld zijn daar natuurlijk reeds rechten voor betaald. Toch moet voor een kantine tot 100 vierkante meter waar muziek te horen is jaarlijks bijna 200 Euro neer geteld worden. Voor kantoren en andere bedrijfsruimten moet per medewerker betaald worden, waarbij tot 10 werknemers reeds een kleine 100 Euro per jaar wordt gerekend. Al met al is de situatie dat er feitelijk nauwelijks een relatie te vinden is tussen de hoeveelheid daadwerkelijk vermenigvuldigd en/of openbaar gemaakt auteursrechtelijk beschermd materiaal en de hoogte van de heffing en worden sommige heffingen gewoonweg dubbel geïnd. De omroep betaalt voor het uitzenden van de muziek en de ondernemer mag nog eens betalen wanneer dezelfe muziek binnen zijn bedrijf uit de luidspreker komt. Ook permiteren de verschillende stichtingen het zich prijsafspraken te maken met overkoepelende organistatie's zoals bijvoorbeeld Horeca Nederland, waardoor horeca gelegenheden die lid zijn van HN korting krijgen op de te betalen repro-rechten, terwijl andere bedrijven dat niet krijgen. Consumenten ergeren zich groen en blauw aan de heffing op CD's, DvD's, etc. omdat de heffing uitsluitend naar auteurs gaat die op de een of andere manier verbonden zijn met genoemde stichtingen, terwijl men ook vaak eigen materiaal en/of materiaal dat door de auteur in het publieke domein is geplaatst op de drager zet. Je moet dan dus een ander betalen voor het werk dat je zelf gemaakt hebt. Bovendien wil men nu ook heffingen op mp3 spelers, etc. gaan heffen. Daarmee moet je dan dus ook nog eens gaan betalen als je de CDs die je gekocht hebt -- en dus rechten over betaald hebt -- op je mp3 speler wil afspelen. Of wanneer je een kopietje maakt voor in de auto. Met de huidige anti-kopieer beveiligingen en DRM systemen wordt de situatie alleen nog maar gekker. De consument die bereid is flink te betalen voor zijn muziek, in andere bedrijfstakken ook wel "de klant" genoemd, wordt geconfronteerd met allerlei beperkingen, terwijl de downloader en kopieerder die beperkingen niet heeft. In geen enkele bedrijfstak wordt de klant behandeld als een crimineel die er voornamelijk op uit is de verkoper te lichten. Als het de klant voornamelijk te doen zij zijn om zo goedkoop mogelijk aan zijn of haar content te komen, dan zou niemand nog CDs of DvDs kopen. De reden dat men bereid is te betalen voor dergelijke zaken is nu juist dat men *niet* wil kopieeren, eenvoudigweg omdat dat tijd kost die men beter aan iets anders kan besteden. De betalende klant wil gewoon vermaakt worden en mag een stukje service verwachten, zoals het op een makkelijke manier kunnen overbrengen van de content naar MP3 speler, CD of auto radio. De betalende klant is bereid een ritje naar de videotheek te maken, omdat hij *nu* een film wil zien en niet een halve avond wil besteden naar het zoeken van een film op p2p diensten en vervolgens 3 dagen wil wachten tot de download is afgerond. Het is duidelijk dat enige balans onderhand ver te zoeken is. Het hele systeem van auteursrechten en vergoedingen is te ver doorgeslagen en lijkt vooral de belangen van de content industrie, Hollywood en de platenlabels, te behartigen. Het is veel te veel een one-size-fits-all systeem waar iedereen zich naar moet voegen en waarbij de starheid van de regels ervoor zorgen dat de grenzen van de redelijkheid overschreden worden. Het is bijvoorbeeld niet mogelijk een zelf gemaakte vakantievideo waarop een toevallige voorbijganger zijn gettoblaster net even te luid heeft staan te publiceren zonder toestemming van genoemde stichtingen, omdat er immers auteursrecht rust op de muziek die onbedoeld mee opgenomen is, terwijl deze eigenlijk niet ter zake doet. Een ingezonden brief in de krant wordt op dezelfde manier "beschermd" als een roman of een film. Tot 70 jaar na dood van de auteur mag er zonder toestemming van de auteur niet gepubliceerd worden. Nog afgezien van de absurd lange periode van 70 jaar die bovendien aan de dood van de auteur gekoppeld is, is duidelijk dat ook hier de one-size-fits-all benadering veel en veel te kort door de bocht is. Na 30 jaar wordt 95% van alle publicaties niet meer commercieel geëxploiteerd en is er geen enkele reden waarom dergelijke werken niet aan het publiek ter beschikking zouden kunnen worden gesteld, bijvoorbeeld door ze op internet archieven te publiceren. De koppeling met de dood van de auteur is ook zeer problematisch voor het publiceren van archieven en in het bijzonder als het gaat om tijdschriften en dergelijke. De koppeling van de beschermings-periode aan de dood van de auteur is een blok aan het been als het gaat om het conserveren van ons culturele erfgoed, terwijl daar maar een zeer gering commercieel nut tegenover staat. "Bescherming" van alle werken tot 70 jaar na dood van de auteur is gewoonweg krankzinnig: http://www.lessig.org/blog/archives/jason.txt "Of the 187,280 books published in the U.S. from 1927-1946, only 4,267 are currently available from publishers at any price. In other words, of the entire universe of books published in the United States that are potentially affected by the retroactive 1976 extension, only 2.3 percent remain commercially available, while 183,013, or roughly ninety-seven percent of those works, remain commercially dormant and inaccessible." Het is dan ook hoog tijd dat de beschermingsduur waaronder auteursrechtelijke werken beschermd worden onder de loep worden genomen. In de eerste plaats dient uit gegaan te worden van de datum van publicatie en in de tweede plaats dient de standaard bescherming terug gebracht te worden naar maximaal 20 jaar, waarbij rechthebbenden die daar prijs op stellen desgewenst tegen een kostendekkende vergoeding verlenging kunnen aanvragen, bijvoorbeeld in stappen van 20 jaar tot een maximum van 80 jaar. Mits de rechthebbende dan ook moet zorgen dat het werk tegen een redelijke prijs voor het publiek beschikbaar is natuurlijk. --::-- De tendens van heffingen via Stichtingen Thuiskopie, Reprorecht en SENA in plaats van rechtstreekse exploitatie door auteurs schakelt de marktwerking uit. Ook is het vreemd dat productie en distributie van content aan elkaar gekoppeld zijn. Als KPN en de energiemaatschappijen gedwongen worden om productie en distributie te ontkoppelen, waarom dan niet in de content industrie? De vraag is ook wat nu eigenlijk de belangrijkste rol is van content die zonder betalen verspreid wordt. Vanuit het gezichtpunt van de industrie bezien, is dat vrij duidelijk. Elke kopie is een stuk inkomsten derving en aangezien de industrie de grootste lobby heeft, is dat ook het beeld dat het meest gepromoot wordt. Vanuit de artiest bezien is de situatie heel anders. Verreweg het gros van de artiesten verdient vrijwel niets aan de verkoop van CDs. De artiest heeft belang bij exposure. Zo verwoordt Janis Ian het: http://www.janisian.com/article-internet_debacle.html "in 37 years as a recording artist, I've created 25+ albums for major labels, and I've *never once* received a royalty check that didn't show I owed *them* money. " "One other major point: in the hysteria of the moment, everyone is forgetting the main way an artist becomes successful - exposure. Without exposure, no one comes to shows, no one buys CDs, no one enables you to earn a living doing what you love." Daarom is het van groot belang marktwerking terug te brengen op het niveau waar het hoort: op het podium. De macht die de industrie over de media heeft zorgt voor een stuk verarming van de cultuur, omdat alleen de meest lucratieve artiesten echt gepromoot worden. Heffingen houden deze molen in stand, terwijl ze de artiest weinig opleveren. Daarom zou het beter zijn de heffingen af te schaffen en in plaats daar van artiesten betere kansen op exposure te geven, bij voorbeeld door downloaden van muziek te promoten. Bijvoorbeeld door publieke omroep zich te laten richten op onafhankelijke artiesten en ook hen exposure te gunnen. Nog een leuke quote van Ian: "Costing me money? I don't pretend to be an expert on intellectual property law, but I do know one thing. If a music industry executive claims I should agree with their agenda because it will make me more money, I put my hand on my walletand check it after they leave, just to make sure nothing's missing." |
Petitie tegen repro-heffingen, tegen kopieer beveiligingen en voor een normale behandeling van content industrie klanten. ======================================================================
Niet minder dan 21 stichtingen zijn in Nederland belast met het innen van vergoedingen voor auteursrecht, naburige rechten, etc. De burger mag vervolgens raden waar de geïnde vergoedingen blijven, want transparantie is ver te zoeken bij de meeste van deze instellingen, welke niet onder de wet openbaarheid van bestuur schijnen te vallen omdat het stichtingen zijn. Binnenkort ook stichting Centraal Justitieel Incasso Bureau?
Het innen van de verschillende heffingen gaat gepaard met een grote dosis willekeur. Zo zijn er heffingen op lege media, ongeacht of men er zijn eigen muziek en/of data op zet of dat men er auteursrechtelijk beschermde werken op zet. Zo worden bedrijven aangeslagen voor het in het bezit hebben van een kopieer apparaat, ongeacht hoeveel auteursrechtelijk beschermde werken men daadwerkelijk kopieert. Zo wordt het plaatsen van een televisie of radio in een ontvangsthal of wachtkamer gezien als "openbaarmaking", terwijl het ontvangen signaal al openbaar is en reeds uitzendrechten betaald zijn. Ook wanneer er CDs of video's worden afgespeeld zijn daar natuurlijk reeds rechten voor betaald.
Toch moet voor een kantine tot 100 vierkante meter waar muziek te horen is jaarlijks bijna 200 Euro neer geteld worden. Voor kantoren en andere bedrijfsruimten moet per medewerker betaald worden, waarbij tot 10 werknemers reeds een kleine 100 Euro per jaar wordt gerekend.
Al met al is de situatie dat er feitelijk nauwelijks een relatie te vinden is tussen de hoeveelheid daadwerkelijk vermenigvuldigd en/of openbaar gemaakt auteursrechtelijk beschermd materiaal en de hoogte van de heffing en worden sommige heffingen gewoonweg dubbel geïnd. De omroep betaalt voor het uitzenden van de muziek en de ondernemer mag nog eens betalen wanneer dezelfe muziek binnen zijn bedrijf uit de luidspreker komt.
Ook permiteren de verschillende stichtingen het zich prijsafspraken te maken met overkoepelende organistatie's zoals bijvoorbeeld Horeca Nederland, waardoor horeca gelegenheden die lid zijn van HN korting krijgen op de te betalen repro-rechten, terwijl andere bedrijven dat niet krijgen.
Consumenten ergeren zich groen en blauw aan de heffing op CD's, DvD's, etc. omdat de heffing uitsluitend naar auteurs gaat die op de een of andere manier verbonden zijn met genoemde stichtingen, terwijl men ook vaak eigen materiaal en/of materiaal dat door de auteur in het publieke domein is geplaatst op de drager zet. Je moet dan dus een ander betalen voor het werk dat je zelf gemaakt hebt. Bovendien wil men nu ook heffingen op mp3 spelers, etc. gaan heffen. Daarmee moet je dan dus ook nog eens gaan betalen als je de CDs die je gekocht hebt -- en dus rechten over betaald hebt -- op je mp3 speler wil afspelen. Of wanneer je een kopietje maakt voor in de auto.
Met de huidige anti-kopieer beveiligingen en DRM systemen wordt de situatie alleen nog maar gekker. De consument die bereid is flink te betalen voor zijn muziek, in andere bedrijfstakken ook wel "de klant" genoemd, wordt geconfronteerd met allerlei beperkingen, terwijl de downloader en kopieerder die beperkingen niet heeft. In geen enkele bedrijfstak wordt de klant behandeld als een crimineel die er voornamelijk op uit is de verkoper te lichten. Als het de klant voornamelijk te doen zij zijn om zo goedkoop mogelijk aan zijn of haar content te komen, dan zou niemand nog CDs of DvDs kopen. De reden dat men bereid is te betalen voor dergelijke zaken is nu juist dat men *niet* wil kopieeren, eenvoudigweg omdat dat tijd kost die men beter aan iets anders kan besteden. De betalende klant wil gewoon vermaakt worden en mag een stukje service verwachten, zoals het op een makkelijke manier kunnen overbrengen van de content naar MP3 speler, CD of auto radio. De betalende klant is bereid een ritje naar de videotheek te maken, omdat hij *nu* een film wil zien en niet een halve avond wil besteden naar het zoeken van een film op p2p diensten en vervolgens 3 dagen wil wachten tot de download is afgerond.
Het is duidelijk dat enige balans onderhand ver te zoeken is. Het hele systeem van auteursrechten en vergoedingen is te ver doorgeslagen en lijkt vooral de belangen van de content industrie, Hollywood en de platenlabels, te behartigen. Het is veel te veel een one-size-fits-all systeem waar iedereen zich naar moet voegen en waarbij de starheid van de regels ervoor zorgen dat de grenzen van de redelijkheid overschreden worden.
Het is bijvoorbeeld niet mogelijk een zelf gemaakte vakantievideo waarop een toevallige voorbijganger zijn gettoblaster net even te luid heeft staan te publiceren zonder toestemming van genoemde stichtingen, omdat er immers auteursrecht rust op de muziek die onbedoeld mee opgenomen is, terwijl deze eigenlijk niet ter zake doet. Een ingezonden brief in de krant wordt op dezelfde manier "beschermd" als een roman of een film. Tot 70 jaar na dood van de auteur mag er zonder toestemming van de auteur niet gepubliceerd worden.
Nog afgezien van de absurd lange periode van 70 jaar die bovendien aan de dood van de auteur gekoppeld is, is duidelijk dat ook hier de one-size-fits-all benadering veel en veel te kort door de bocht is. Na 30 jaar wordt 95% van alle publicaties niet meer commercieel geëxploiteerd en is er geen enkele reden waarom dergelijke werken niet aan het publiek ter beschikking zouden kunnen worden gesteld, bijvoorbeeld door ze op internet archieven te publiceren.
De koppeling met de dood van de auteur is ook zeer problematisch voor het publiceren van archieven en in het bijzonder als het gaat om tijdschriften en dergelijke. De koppeling van de beschermings-periode aan de dood van de auteur is een blok aan het been als het gaat om het conserveren van ons culturele erfgoed, terwijl daar maar een zeer gering commercieel nut tegenover staat. "Bescherming" van alle werken tot 70 jaar na dood van de auteur is gewoonweg krankzinnig:
http://www.lessig.org/blog/archives/jason.txt
"Of the 187,280 books published in the U.S. from 1927-1946, only 4,267 are currently available from publishers at any price. In other words, of the entire universe of books published in the United States that are potentially affected by the retroactive 1976 extension, only 2.3 percent remain commercially available, while 183,013, or roughly ninety-seven percent of those works, remain commercially dormant and inaccessible."
Het is dan ook hoog tijd dat de beschermingsduur waaronder auteursrechtelijke werken beschermd worden onder de loep worden genomen. In de eerste plaats dient uit gegaan te worden van de datum van publicatie en in de tweede plaats dient de standaard bescherming terug gebracht te worden naar maximaal 20 jaar, waarbij rechthebbenden die daar prijs op stellen desgewenst tegen een kostendekkende vergoeding verlenging kunnen aanvragen, bijvoorbeeld in stappen van 20 jaar tot een maximum van 80 jaar. Mits de rechthebbende dan ook moet zorgen dat het werk tegen een redelijke prijs voor het publiek beschikbaar is natuurlijk.
--::--
De tendens van heffingen via Stichtingen Thuiskopie, Reprorecht en SENA in plaats van rechtstreekse exploitatie door auteurs schakelt de marktwerking uit. Ook is het vreemd dat productie en distributie van content aan elkaar gekoppeld zijn. Als KPN en de energiemaatschappijen gedwongen worden om productie en distributie te ontkoppelen, waarom dan niet in de content industrie?
De vraag is ook wat nu eigenlijk de belangrijkste rol is van content die zonder betalen verspreid wordt. Vanuit het gezichtpunt van de industrie bezien, is dat vrij duidelijk. Elke kopie is een stuk inkomsten derving en aangezien de industrie de grootste lobby heeft, is dat ook het beeld dat het meest gepromoot wordt.
Vanuit de artiest bezien is de situatie heel anders. Verreweg het gros van de artiesten verdient vrijwel niets aan de verkoop van CDs. De artiest heeft belang bij exposure. Zo verwoordt Janis Ian het:
http://www.janisian.com/article-internet_debacle.html
"in 37 years as a recording artist, I've created 25+ albums for major labels, and I've *never once* received a royalty check that didn't show I owed *them* money. "
"One other major point: in the hysteria of the moment, everyone is forgetting the main way an artist becomes successful - exposure. Without exposure, no one comes to shows, no one buys CDs, no one enables you to earn a living doing what you love."
Daarom is het van groot belang marktwerking terug te brengen op het niveau waar het hoort: op het podium. De macht die de industrie over de media heeft zorgt voor een stuk verarming van de cultuur, omdat alleen de meest lucratieve artiesten echt gepromoot worden. Heffingen houden deze molen in stand, terwijl ze de artiest weinig opleveren. Daarom zou het beter zijn de heffingen af te schaffen en in plaats daar van artiesten betere kansen op exposure te geven, bij voorbeeld door downloaden van muziek te promoten. Bijvoorbeeld door publieke omroep zich te laten richten op onafhankelijke artiesten en ook hen exposure te gunnen.
Nog een leuke quote van Ian:
"Costing me money? I don't pretend to be an expert on intellectual property law, but I do know one thing. If a music industry executive claims I should agree with their agenda because it will make me more money, I put my hand on my walletand check it after they leave, just to make sure nothing's missing."